Nonnen van Vught van generatie op generatie doorgegeven

Onderstaand interview met zuster Annette Heere werd in 2013 gepubliceerd naar aanleiding van het 50-jarig jubileum van het taleninstituut. We publiceren het opnieuw ter ere van de verschijning van haar boek op 12 mei 2017 met de titel 'Het verhaal van de Nonnen van Vught'.

Vijftig jaar na de oprichting van het taleninstituut Regina Coeli voelt zuster Annette Heere zich er nog altijd thuis. “Als ik het instituut binnenstap, voel ik nog steeds de attente zorg en gastvrijheid die zo kenmerkend voor ons zijn en zo bepalend voor de sfeer waarin de cursist zich veilig voelt.”

Zuster Annette was destijds zijdelings betrokken bij de oprichting van het instituut. Toch kent ze de historie exact. Niet alleen doordat ze de ontwikkelingen vanaf de jaren zestig van dichtbij meemaakte, maar ook door haar huidige werk in het archief van de congregatie. Daarnaast is ze betrokken bij de goede doelen stichting, St. Pierre Fourier, de enige aandeelhouder van het instituut. 

Er met elkaar de schouders onder zetten

“Het taleninstituut is groot geworden omdat het werk van zuster Maria gedragen werd door de communiteit van de zusters. Het lukte alleen omdat we er allemaal de schouders onder zetten. Ieder vanuit een eigen verantwoordelijkheid met het besef dat je niet zonder elkaar kon. Al snel werden ‘leken’ betrokken bij het taleninstituut. Ook zij gaven de bijzondere samenwerking tussen de zusters van generatie op generatie aan elkaar door. Dat vind ik erg bijzonder”, vertelt zuster Annette.

Iets wat zinvol en nuttig is moet in stand worden gehouden

Was het in het begin voldoende om uit de kosten te komen, Regina Coeli werd al snel een instituut op commerciële basis. “In tegenstelling tot de zusters die allerlei diensten deden ‘om niet’ – het was gewoon de taak waar ze voor stonden – moesten de  medewerksters natuurlijk financieel gehonoreerd worden. Bovendien moesten we door het groeiende aantal cursisten meer materiaal aanschaffen en meer ruimte creëren. Ook de technische vooruitgang noodzaakte vernieuwen. Dat vroeg om een financiële buffer. Niet om wie of wat dan ook te verrijken, maar om iets wat zinvol en nuttig is in stand te houden èn ook om die continuïteit te waarborgen.

Steun aan projecten in binnen- en buitenland

Winst is voor Regina Coeli geen doel op zich, maar een middel om het welzijn van de cursist en alle betrokkenen bij het Instituut te garanderen. En als er toch nog winst is, gaat die naar projecten in binnen- en buitenland.”

Zuster Annette noemt het dan ook liever een dienstverlenend instituut, zij het op commerciële basis. “Wat wordt er bij Regina Coeli verhandeld?” vraagt ze. “De cursist koopt immers niets tastbaars, hij krijgt ook niets cadeau. Het doel dat hij zich stelt moet hij zichzelf meester zien te maken. Velen zetten zich in om te zorgen voor een optimaal klimaat, waarin cursist en taaltrainer samen het traject afleggen naar het best mogelijke resultaat.”

De oprichtsters kunnen tevreden zijn

Nog regelmatig is zuster Annette te vinden in het taleninstituut in Vught, bijvoorbeeld voor een vergadering van de directie met de Raad van Commissarissen, voor feestelijke gelegenheden of persoonlijke contacten. “Er wordt hier ontzettend goed werk gedaan om cursisten een taal te leren. De oprichters kunnen niet anders dan zeer tevreden zijn over hun opvolgers en opvolgsters die zoiets bijzonders in stand hielden, voortzetten en maakten tot wat het nu is. En dat al een halve eeuw lang!”